Γράφει ο Αλέξανδρος Σωτ. Αναγνωστόπουλος
Βαθιά κατ’ ἀνθρωπον λύπη προκάλεσε η είδηση της μακαρίας κοιμήσεως του πλήρους ημερών, συλλειτουργού και πνευματικού πατρός, αοιδίμου Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αναγνωστόπουλου, κληρικού αφοσιωμένου στον Χριστό και στην αγία Εκκλησία Του. Εξ αρχής ομολογώ ότι είναι δύσκολη η προσπάθεια του γράφοντος να περιγράψει την πνευματική ζωή και το φιλανθρωπικό έργο του πολυσεβάστου πατρός, ο οποίος έθεσε τα πρώτα θεμέλια της πνευματικής μου σχέσης με την Εκκλησία και με ευεργέτησε ποικιλοτρόπως. Η παρακάτω σύντομη αναφορά στην μακαρία μνήμη του σεβασμίου προσώπου του, ας θεωρηθεί ως αντίδωρο ευλαβείας της πολύχρονης κοπιώδους προσφοράς του στην Εκκλησία, στην τοπική ενορία, στις καρδιές μας.
Ο π. Δημήτριος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στο Κατωχώρι Φαρσάλων το 1934. Ήταν το όγδοο και μικρότερο παιδί πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο δημοτικό σχολείο του χωριού του, στη συνέχεια στο γυμνάσιο Φαρσάλων και μετέπειτα φοίτησε στο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Θεσσαλονίκης. Σε ηλικία κατάλληλη παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1972 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κυρό Κωνσταντίνο. Στα 50 χρόνια της θεοφιλούς, θυσιαστικής και ευόρκου ιερωσύνης του επετέλεσε πλούσιο πνευματικό, ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο, προς δόξαν Θεού και της αγίας Εκκλησίας Του. Επί των ημερών του εξωραΐσθηκε ο ενοριακός ναός του Αγίου Δημητρίου Κατωχωρίου, αγιογραφήθηκε εν μέρει και εξοπλίσθηκε καταλλήλως με τα απαραίτητα λειτουργικά σκεύη, βιβλία και άμφια. Με πολύ προσωπικό κόπο, μόχθο και ίδιες δαπάνες, θεμελίωσε το 1978, με την ευχή, ευλογία και αδεία του μακαριστού Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κυρού Κλεόπα, τον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Κατωχωρίου.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα προέβη στην διενέργεια εράνου, για την ανέγερση του περικαλλούς τρουλαίου σταυρεπίστεγου ναού, ο οποίος είναι ο μοναδικός ναός που τιμάται επ’ ονόματι της αγίας Ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή, αναδεικνύοντάς τον σε σπουδαίο προσκύνημα της Ιεράς Μητροπόλεως, καθώς προσελκύει μεγάλο αριθμό πιστών που προσέρχονται με πίστη και ευλάβεια στη χάρη της θαυματουργού αγίας. Η λειτουργική διάδοση της τιμής της νύμφης του Χριστού, η ευλάβεια του λαού του Θεού και η αναγνωρισιμότητα του προσκυνήματος στην θρησκευτική συνείδηση των πιστών, επέβαλαν σύντομα την ανέγερση ξενώνα φιλοξενίας των προσκυνητών. Το σεπτό πρόσωπο του μακαριστού πατρός Δημητρίου βρίσκει σε αυτό το ναό και στο κτίριο του ξενώνα μια διαρκή και ζωντανή μαρτυρία και απόδειξη της εκκλησιολογικής αυτοσυνειδησίας, αγάπης και προσφοράς του στην Εκκλησία. Επίσης, μερίμνησε για την λειτουργία κατηχητικού σχολείου, με ιδιαίτερη στοργή για την εν Χριστώ παιδεία και προκοπή της νεότητας της τοπικής ενορίας. Όλα τα ανωτέρω με προσωπική παρουσία, ανύστακτη φροντίδα, κόπο και μόχθο. Αγαστή ήταν η συνεργασία του, όσο οι δυνάμεις του το επέτρεπαν, με τον νυν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεο, υπέρ του γοήτρου, της πνευματικής και ηθική ανυψώσεως της ενορίας του Αγίου Δημητρίου και των καλώς νοουμένων συμφερόντων του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου.
Ο μακαριστός π. Δημήτριος ήταν φιλόθεος, φιλάγιος, φιλακόλουθος, φιλάνθρωπος, αεικίνητος και δημιουργικός, απλός κατά τους τρόπους, με εκκλησιαστικό ήθος, εκφραστής της θυσιαστικής ιερωσύνης. Έχαιρε της εκτιμήσεως και του σεβασμού υπό των συλλειτουργών αδελφών του εφημερίων και βίωσε την αγάπη του λαού του Θεού όχι μόνον της μικρής ενορίας του αλλά και της τοπικής επαρχίας. Έδωσε τον καλόν αγώνα για την μαρτυρία της Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο ως καλός λειτουργός των μυστηρίων και ως κήρυκας του θείου λόγου. Στο ναό της Αγίας Ειρήνης υποδέχονταν με εγκαρδιότητα και αγάπη πάντοτε πλήθος πληγωμένων, απογοητευμένων και αγωνιώντων χριστιανών, που προσέρχονταν για να λάβουν την χάρη της αγίας, να εκζητήσουν τις πρεσβείες της και να βρουν το σταθερό εκείνο έρεισμα επί του οποίου θα μπορούσαν με ασφάλεια να οικοδομήσουν τη ζωή τους, παρεμβαίνοντας πατρικώς και διακριτικώς όπου παρίστατο ανάγκη, προς επίλυση και ανακούφιση των εκάστοτε αναφυομένων προσωπικών, πνευματικών, επαγγελματικών και άλλων θεμάτων και προβλημάτων τους. Αγίασε το μικρό πλήρωμα της ενορίας, παρηγόρησε την αδυναμία των ασθενούντων, ενίσχυσε την πτωχεία των αναγκεμένων, περιόρισε την αγωνία των ανέργων. Όλα αυτά χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Για όλα τα παραπάνω εργαζόταν πάντοτε επί τη βάση της ιερατικής του συνείδησης και εν φόβω Θεού, του Κυρίου συνεργούντος και φιλοστόργως αναπληρούντος τις κατ’ άνθρωπον ατέλειές του, καθώς «ουδείς άξιος…», προς δόξαν πάντοτε του Παναγίου Ονόματός Του, έπαινο της αγιωτάτης Αυτού Εκκλησίας και επιστηριγμό του χριστωνύμου λαού.
Ο μακαριστός π. Δημήτριος σήκωσε αγόγγυστα τον βαρύ σταυρό της ασθενείας του με πίστη, εκκλησιαστικό φρόνημα, υπομονή και απερίγραπτη καρτερικότητα. Μετά από την παρέλευση ικανού χρόνου, έχοντας ξεπεράσει την πρώτη ταραχή της ασθένειας, συνεχίζει ακατάβλητα και με τον θείο ζήλο που τον διέκρινε, να ιερουργεί στο ιερό θυσιαστήριο, ξεπερνώντας τα μικρά κινητικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Ενδύεται την πνευματική πανοπλία του αγίου Δημητρίου, για να αντιμετωπίσει με υπομονή, όχι μόνο την ασθένεια που τον βασάνιζε, αλλά και για να αποκρούσει επιτυχώς τα δηλητηριώδη και πικρά βέλη που εκτοξεύονταν εναντίον του για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, πολλές φορές μάλιστα από γνώριμα πρόσωπα, που μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας και με το αντίδωρο ακόμη στο «δόντι», ζητούσαν με την πατρική ευχή αλλά και συγχρόνως μηχανορραφούσαν αδίκως ψευδείς κατηγορίες εναντίον του, επιδιώκοντας μάταια να επιτύχουν τα άνομα συμφέροντά τους. «Ειρήνη πάσι, αγαπήσωμεν αλλήλους», έλεγε. Προσπερνούσε κάθε αδικία, κάθε μνησικακία, γιατί σε κάθε δυσκολία, σε κάθε δοκιμασία είχε βοηθό, στήριγμα και συμπαραστάτες την Υπεραγία Θεοτόκο, τον υπέρμαχο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο και την αγία Ειρήνη, που με πίστη επικαλούνταν τις πρεσβείες τους, δοξολογούσε, εμπιστεύονταν και αγαπούσε πολύ. «Της Παναγίας αχράντου, υπερευλογημένης… μετά πάντων των αγίων μνημονεύσαντες, και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω θεώ παραθώμεθα». Εκείνοι αγίαζαν, χαρίτωναν και ενδυνάμωναν αφθονοπαρόχως την ταπεινή ιερωσύνη του. Μαζί του συμπαραστάτες στην πολύχρονη δοκιμασία του ήταν η καλή του πρεσβυτέρα Φωτεινή, και τα παιδιά του, Κώστας και Αλεξία. Διαποτισμένοι με την θυσιαστική αγάπη του Εσταυρωμένου Σωτήρος, διακόνησαν θυσιαστικώς τον εν ασθενείας κατακείμενον πατέρα Δημήτριον, εκφράζοντας εμπράκτως την φιλανθρωπία του Θεού. Οι οικείοι του ήταν το ιδιαίτερο στήριγμά του και καθόλη την διάρκεια της μακροχρόνιας δοκιμασίας του κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες, με αυτοθυσία και στοργή, παρέχοντάς του φροντίδα, περίθαλψη, ανακούφιση. Μετέτρεψαν το δωμάτιό του σε πανδοχείο ελέους, αντί της εύκολης λύσης κάποιου κέντρου αποκατάστασης, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο την αξία της υποστάσεως του πνευματικού ανθρώπου ως ψυχοσωματικής ενότητας.
Πληροφορηθείς την επιδείνωση της υγείας του τον επισκέφθηκα μετά τα μέσα Οκτωβρίου, για να τον δω εκ του σύνεγγυς και να λάβω την ευχή του ως «παρακαταθήκη». Εκείνος, αδύναμος από την ασθένεια, ύψωσε το βλέμμα του προς τον Θεό Πατέρα, σαν να ήθελε να μου πει ότι «προσέρχεται Χριστώ τω αθανάτω βασιλεί και Θεώ ημών», προβλέποντας συντόμως την μετάβασή του προς «καινούς ουρανούς και γην καινήν». Τα αισθητά μάτια και τα μάτια της αγαθής ψυχής του έκλεισαν. Παρέδωσε την ζωή του στον Χριστό. Τα τέλη του ήταν όντως χριστιανικά, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά. Θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου η ευλαβική μορφή του ενώπιον του ιερού θυσιαστηρίου, λέγων: «έτη προσφέρομεν την λογικήν ταύτην λατρείαν…». Πάντοτε θα ανακαλούνται στη μνήμη μας η χάρη και οι ιερατικές του ευλογίες και όλοι όσοι συνεργασθήκαμε μαζί του κατά τα 50 χρόνια της ιερωσύνης του, αδελφοί του συμπρεσβύτεροι, ιεροψάλτες, εκκλησιαστικοί επίτροποι, νεωκόροι, τα πανηγυρικά συλλείτουργα, τα από όρθρου βαθέως ιερά σαρανταλλείτουργα, τις παρακλήσεις, τις προσκυνηματικές εκδρομές, τα λόγια, τις συμβουλές, το πρόσχαρο του προσώπου και το καταδεκτικό του χαρακτήρα του. Όλα όσα ζήσαμε κοντά του. Συν τω χρόνω ξετυλίγεται μέσα μου το κουβάρι πολλών, χαρμόσυνων ως επί το πλείστον, γεγονότων, από τα νεανικά μου ακόμη χρόνια έως και μετά την ασθένειά του.
Ο μακαριστός π. Δημήτριος πλέον προσεδρεύει στο ουράνιο θυσιαστήριο του Χριστού, δεόμενος για όλους μας, επανασυναντών τους προκεκοιμημένους αδελφούς του, τους γονείς και τον αδερφόν μου, στην Βασιλεία Του, εκεί όπου επισκοπεί το Φως του προσώπου Του. Η προσευχή μας αδιάπτωτη προς τον θείο της Εκκλησίας Δομήτορα, τον Κύριο και Σωτήρα όλων των ανθρώπων, Ιησού Χριστό, να αναπαύει την μακαρία ύπαρξή του μετά των αγίων και δικαίων, στην άχραντη αιωνιότητά Του.
Ευγνώμων κατά πάντα και διά πάντα
Αλέξανδρος Σωτ. Αναγνωστόπουλος