Του Γιώργου Αρσενόπουλου
Με αφορμή τη σφοδρή επίθεση της Χαμάς και τα αντίποινα από μεριάς του Ισραήλ, επιχειρείται για ακόμη μία φορά να δοθεί από τη Δύση μία στρεβλή εικόνα για τα αίτια αυτού του τόσο τραγικού γεγονότος. Επιχειρείται να παρουσιαστεί η βίαιη αντίδραση των παλαιστίνιων ανταρτών – τρομοκρατών απέναντι στην κατοχή του Ισραήλ ως η κυρία αίτια του πολέμου.
Πρόκειται για έναν ανάποδα γυρισμένο συλλογισμό του οποίου διαφεύγει πως από το 1948 και μετά την τη βίαιη εκτόπιση των παλαιστίνιων από το έδαφος που κατείχαν για αιώνες, προκλήθηκε ένας ανηλεής πόλεμος με ευθύνη των Ισραηλινών που ουσιαστικά δε σταμάτησε ποτέ.
Αν για μεγάλα διαστήματα έδειχνε να έχει σταματήσει, είναι γιατί το Ισραήλ με την ισχυρή πολεμική μηχανή που διαθέτει, κατάφερνε να κρατά σε καταστολή τους μαχητές της Παλαιστίνης ή αλλιώς την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς.
Εδώ πρέπει να πούμε πως ο χαρακτηρισμός «τρομοκρατική» που αποδίδεται από τους περισσότερους στην εν λόγω οργάνωση, συλλαμβάνεται ως αρκετά προβληματικός.
Η προβληματικότητά του έγκειται στο ότι ο χαρακτηρισμός αυτός αντλεί τη λογική του νομιμοποίηση μόνο από τα προφανή αποτελέσματα που προκαλεί η δράση της οργάνωσης, δηλαδή από τον τρόμο που προκαλούν τα τυφλά χτυπήματά της και δεν λαμβάνει υπόψη καθόλου τους λόγους που προκαλούν τη δράση αυτή.
Για να δούμε όμως σε βάθος τι προκαλεί τη δράση αυτή πρέπει να προσεγγίσουμε το χαρακτηρισμό «τρομοκρατική» από μία άλλη σκοπιά, απαλλαγμένη από την ψυχική πίεση που μας προκαλεί και στηριγμένη στην ιστορικότητα που διέπει το φαινόμενο της τρομοκρατίας.
Τότε θα δούμε ξεκάθαρα πως σήμερα ο χαρακτηρισμός αυτός αποτυπώνει μόνο τη μία πλευρά αυτού του σύνθετου φαινομένου της τρομοκρατίας, την πιο επιφανειακή. Παραβλέπει πως οι άνθρωποι αυτοί εκτός από τρομοκράτες με την στενή έννοια του όρου, είναι και αντάρτες που μετά την ολοκληρωτική επικράτηση του Ισραήλ στα εδάφη της Παλαιστίνης, αποφάσισαν να αφιερώσουν τη ζωή τους στην διεκδίκηση των καθόλα δικαίων αιτημάτων του λαού τους μέσω του ανταρτοπόλεμού, δηλαδή κάνοντας αιφνιδιαστικές και αποσπασματικές επιθέσεις στον κατακτητή προκειμένου να ζει και αυτός συνεχώς σε καθεστώς αβεβαιότητας και τρόμου.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τον κόσμο μας αλλά μία συνήθης ιστορικά καταγεγραμμένη συμπεριφορά όλων εκείνων των λαών που βίωσαν την αδικία και δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν συγκροτημένα. Να θυμίσω πως και ο δικός μας λαός με τον ίδιο τρόπο αντέδρασε όταν βρέθηκε σε παρόμοια κατάσταση.
Βέβαια για έναν Δυτικό σήμερα αυτά είναι ψιλά γράμματα αφού δεν είναι διατεθειμένος για τίποτα και για κανέναν λόγο να διακινδυνεύσει το καθεστώς ασφάλειας που απολαμβάνει. Βυθισμένος στην αίσθηση της πολιτισμικής του ανωτερότητας και βολεμένος στην εβδομηντάχρονη και πλέον ειρήνη, αντιλαμβάνεται το κάθε τι που αμφισβητεί το μεταπολεμικό status quo ως απειλή για τον ίδιο.
Αδυνατεί να κατανοήσει πως η τρομοκρατία είναι ό,τι απέμεινε από την καταστροφή που επέφερε ο ισχυρός και πλέον δεν μπορεί να αντιμετωπίσει: άνθρωποι εξαθλιωμένοι, ταπεινωμένοι, χωρίς ελπίδα και χωρίς θέληση για ζωή με δίψα για εκδίκηση.
Κλείνοντας θα πω πως όσο συνεχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα αντίστροφα και να αντιστεκόμαστε στην ορθή λογική, ο φαύλος κύκλος κατακτητή και αντιστεκομένου θα μεγαλώνει…Θα μεγαλώνει συσσωρεύοντας όλο και περισσότερη αδικία, μίσος και πόνο σε βαθμό που κάποια στιγμή η εξόντωση του ενός θα κρίνεται απαραίτητη για την επιβίωση του άλλου.