Του Χρήστου Ευαγγελόπουλου
Στον 20ο αιώνα κυριάρχησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, που ήταν καταστροφικοί για όλη την ανθρωπότητα, στους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής και του πολιτισμού.
Ωστόσο στις μέρες μας, όλα τα έθνη-κράτη είναι μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ιστορίας τους. Ο κίνδυνος ενός Γ’ Παγκοσμίου Πόλεμου, όσο και αν μας φαίνεται σαν φάρσα είναι πιο κοντά από ποτέ. Ένας πόλεμος, που θα είναι πιο ολέθριος από όσους έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, λόγω της αλματώδους ανάπτυξης της τεχνολογίας και της τελειοποίησης των πυρηνικών όπλων και άλλων υπερόπλων κάθε μορφής.
Οι κίνδυνοι υπάρχουν και στην γειτονιά μας. Το 2003, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανέλαβε το ”τιμόνι” της εξουσίας στη Τουρκία. Ο Ερντογάν είναι ένας τολμηρός ηγέτης, ένας άνθρωπος με όραμα για την χώρα του κάνοντας τα ”αδύνατα δυνατά” για την ισχυροποίηση της Τουρκίας. Όπως καταλαβαίνουν οι πάντες έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιοτελή ηγέτη που τον υπολογίζουν και τον σέβονται φίλοι και εχθροί.
Η Τουρκία εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης είναι τόσο αναγκαία για την δύση, πόσο μάλλον για τις ΗΠΑ. Οι λόγοι είναι οι εξής: πρώτων αποτελεί ανάχωμα στην προέλαση των Ρώσων στις θερμές θάλασσες και δεύτερον είναι χώρα ‘’προστάτης’’ του Ισραήλ, το οποίο είναι περικυκλωμένο από εχθρικά μουσουλμανικά κράτη. Παρόλα αυτά παρατηρούμε μια αλλαγή στην στάση του Τουρκικού κράτους. Μετά την πτώση των φιλοδυτικών και την άνοδο των Ισλαμιστών στην εξουσία, στους οποίους θεωρώ ότι πίστεψαν οι Αμερικάνοι ότι θα τους βοηθούσαν να αναδιαμορφώσουν τον χάρτη της περιοχής. Παρόλα αυτά οι Αμερικάνοι δεν υπολόγισαν τον παράγοντα Ερντογάν, ο οποίος είναι σύμμαχος των αδελφών Μουσουλμάνων και θέλει να επαναφέρει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Τούρκος πρόεδρος δεν δίστασε να αντισταθεί στους ”φίλους” και ”συμμάχους” Αμερικανούς, ενώ έφτασε σε σημείο να συμμαχήσει με την Ρωσία και το Ιράν.
Η προσωπική μου άποψη και το τονίζω είναι ότι οι Αμερικανοί θέλουν να ανατρέψουν τον Ερντογάν από την εξουσία.
Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα, διότι ο Ερντογάν θέλει μαζί τον εθνικό όρκο και το χαλιφατικό όραμα, να διεκδικήσει η χώρα του, τον ρόλο της ως υπερδύναμη. Ουσιαστικά θέλει την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέσω του νεοοθωμανισμού ενσωματώνοντας στοιχεία εθνικισμού.
Επίσης, ο Τούρκος πρόεδρος δεν δίστασε να συμμαχήσει τόσο με τη Ρωσία, όσο και με το Ιράν ή αλλιώς η ”ΑΝΙΕΡΟΣ ΑΝΤΑΝΤ” όπως την χαρακτηρίζει ο εξαίρετος αμυντικός αναλυτής κ. Θεοδωράτος. Εδώ να τονίσουμε ότι μια συμμαχία ανάμεσα στο Ιράν και την Τουρκία είναι αναγκαστική, διότι και οι δύο χώρες αντιλήφθηκαν ότι αν θέλουν να ανταπεξέλθουν στις πιέσεις της δύσης, πρέπει να αφήσουν στην άκρη την προσωπική τους αντιπαράθεση. Οι σπουδαιότεροι λόγοι που τα ”βρήκαν” οι δύο χώρες είναι τόσο ο κουρδικός παράγοντας, που απειλεί την εδαφική ακεραιότητα τους, όσο και η έχθρα τους για το Ισραήλ. Ενώ η Ρωσία του Πούτιν που θέλει και αυτή να καταφέρει να ξεφύγει από την πίεση της δύσης προσφέρει στο Ιράν και την Τουρκία, ένα κοινό έδαφος συνεννόησης στην περιοχή.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι το πως θα αντιδράσει η Άγκυρα σε μια ενδεχόμενη εισβολή στο Ιράν; Η σκέψη μου είναι οι Αμερικανοί θα εισβάλουν στο Ιράν, για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν στο παρόν άρθρο. Αν γίνουν όλα αυτά και στην εξουσία παραμείνει ο Ερντογάν, δεν θα αποκλείεται και την πιθανότητα σε δεύτερη φάση, το τουρκικό κράτος να συστρατευτεί με αυτό, διότι μια αποσταθεροποίηση του Ιράν θα δημιουργήσει άλλη μία κουρδική αυτόνομη περιοχή που από γεωγραφικής απόψεως θα είναι αρκετά δύσκολο να ελέγξει η Άγκυρα. Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε όλες τις απαράδεκτες ενέργειες της Τουρκίας τόσο στη χώρα μας όσο και στη Λιβύη.
Το τεράστιο λάθος της Αμερικής απέναντι στη Τουρκία ήταν ότι άφησαν το φαινόμενο Ερντογάν να εξελιχθεί. Μην ξεχνάμε ότι μόλις πήρε την εξουσία στα χέρια, το 2003 απαγόρευσε τη διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων από το τουρκικό έδαφος, που ήθελαν να ανοίξουν βόρειο μέτωπο κατά του Σαντάμ.
Μήπως στα σχέδια τους, οι Αμερικανοί έχουν σκοπό να ανατρέψουν τον Ερντογάν από την εξουσία, όπως έκαναν με τον Σαντάμ Χουσεΐν και τον Μουαμάρ αλ Καντάφι;
Facebook Twitter Ανταλλαγή