Γράφει ο Δ. Βαρακλιώτης…
Στα Φάρσαλα, κάθε μέρα που περνάει πάνω στον δρόμο Λάρισας Φαρσάλων θυμίζει στους κατοίκους ότι έχουν παραμείνει παραμελημένοι και ξεχασμένοι.
Ένας δρόμος που θα έπρεπε να είναι σύγχρονος και ασφαλής χρησιμοποιείται για πολιτικές εντυπώσεις, με υποσχέσεις προεκλογικής ψηφοθηρίας από περιφερειάρχες και δημάρχους, αφήνοντας πίσω τους καθημερινή ανασφάλεια και αγανάκτηση.
Ο δρόμος Λάρισας Φαρσάλων δεν είναι απλώς επικίνδυνος ούτε απλώς προβληματικός.
Αποτελεί διαχρονικό σύμπτωμα πολιτικής αδράνειας και στρατηγικών εκπτώσεων εις βάρος μιας ολόκληρης περιοχής και αποδεικνύει ότι όταν μια κοινωνία δεν αντιμετωπίζεται ως προτεραιότητα, τότε εγκλωβίζεται μόνιμα στην ανασφάλεια και στην αγανάκτηση.
Στα Φάρσαλα ο θυμός δεν είναι υπερβολή ούτε ρητορικό σχήμα. Είναι συσσωρευμένη εμπειρία δεκαετιών. Είναι η φωνή ανθρώπων που μετακινούνται καθημερινά για εργασία, εκπαίδευση και υγεία, γνωρίζοντας ότι ο δρόμος που χρησιμοποιούν δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και τα σύγχρονα δεδομένα ασφάλειας. Είναι οργή, γιατί το πρόβλημα αυτό αναγνωρίστηκε έγκαιρα αλλά δεν αντιμετωπίστηκε.
Υπήρξε περίοδος που το κράτος προσέγγισε τον άξονα Λάρισας Φαρσάλων με σοβαρότητα και καθαρό σχεδιασμό. Η μελέτη της εποχής Σουφλιά προέβλεπε έναν τύπου κλειστό αυτοκινητόδρομο με διαχωριστική ζώνη στη μέση, μεγάλο πλάτος, σύγχρονη χάραξη, ευθεία γραμμή και υψηλές προδιαγραφές ασφάλειας. Δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνειών ούτε υποβάθμιζε τον ρόλο των Φαρσάλων. Αντιθέτως, αναγνώριζε τον άξονα ως κρίσιμο σύνδεσμο με τη Λάρισα και την υπόλοιπη χώρα.
Εάν αυτή η μελέτη είχε υλοποιηθεί, ο δρόμος σήμερα θα ήταν εργαλείο ανάπτυξης και όχι καθημερινή πηγή ανησυχίας. Η μη υλοποίησή της δεν προέκυψε από τεχνική αδυναμία, αλλά από πολιτική επιλογή σταδιακής εγκατάλειψης μέσω καθυστερήσεων, αναβολών και σιωπής.
Η επόμενη φάση σημαδεύτηκε από σαφή αλλαγή φιλοσοφίας. Η μελέτη που ακολούθησε, δεν αποτέλεσε συνέχεια της αρχικής φιλοσοφίας αλλά σαφή αναδίπλωση. Από τον τύπου κλειστού αυτοκινητόδρομου περάσαμε σε λύση υποδεέστερων υποδομών, με μικρότερο πλάτος, χωρίς διαχωριστική νησίδα και με χαμηλότερες προδιαγραφές ασφάλειας. Η επιλογή αυτή μετέτρεψε έναν δρόμο στρατηγικής σημασίας σε έργο περιορισμένων απαιτήσεων.
Η μελέτη αυτή αντιμετώπισε το πρόβλημα διαχειριστικά και όχι ουσιαστικά. Θεσμοθέτησε τη λογική ότι ο δρόμος μπορεί να λειτουργεί μόνιμα στα όριά του και ότι η περιοχή μπορεί να συμβιβαστεί με λιγότερα. Η ευθύνη αυτής της επιλογής είναι πολιτική και αφορά τη συνολική αντίληψη που αποδέχθηκε την υποβάθμιση ως κανονικότητα.
Στην παρούσα φάση, το ζήτημα επανήλθε στον δημόσιο λόγο δημιουργώντας προσδοκίες. Ωστόσο, διαχρονικά οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι χρησιμοποίησαν τον δρόμο προεκλογικά για ψηφοθηρικούς λόγους και μέχρι στιγμής δεν έχει παρουσιαστεί σαφές και δεσμευτικό σχέδιο επιστροφής σε λύση υψηλών προδιαγραφών, γεγονός που εντείνει την απογοήτευση και την καχυποψία των πολιτών.
Η καταστροφή της ιρλανδικής διάβασης της Αμπελιάς επιδείνωσε περαιτέρω την εικόνα, ενισχύοντας το αίσθημα συγκοινωνιακής απομόνωσης και επιβεβαιώνοντας ότι οι υποδομές της περιοχής παραμένουν ευάλωτες και χωρίς επαρκή μέριμνα.
Ο δρόμος Λάρισας Φαρσάλων είναι γεμάτος εκκλησάκια που λειτουργούν ως σιωπηλά σημάδια απώλειας και μνήμης. Δεν αποτελούν τυχαία στοιχεία του τοπίου, αλλά υπενθυμίσεις των συνεπειών που έχει η πολιτική αναβλητικότητα όταν αφορά την οδική ασφάλεια.
Οι κάτοικοι των Φαρσάλων δεν ζητούν νέες εξαγγελίες ούτε πρόσκαιρες παρεμβάσεις. Ζητούν καθαρή πολιτική απόφαση και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για έναν σύγχρονο, ασφαλή δρόμο, αντάξιο της σημασίας του άξονα.
Το ζητούμενο πλέον είναι ξεκάθαρο: ή θα υπάρξει άμεση επανατοποθέτηση του έργου σε επίπεδο υψηλών προδιαγραφών με σαφή πολιτική ευθύνη και δέσμευση, ή θα συνεχιστεί μια κατάσταση που παράγει ανασφάλεια και απαξίωση. Η κοινωνία των Φαρσάλων δεν αντέχει άλλη αναμονή. Η απαίτηση είναι μία: να πάψει ο δρόμος να αποτελεί σύμβολο εγκατάλειψης και να μετατραπεί επιτέλους σε έργο ευθύνης και σεβασμού προς τους πολίτες.