Άρθρο της Ειρήνης Ραΐδη, Ψυχολόγου, Ειδικευμένης στη Συστημική Ψυχοθεραπεία
Και ξυπνάς μια μέρα και συνειδητοποιείς ότι τα παιδιά/ι σου έχουν φύγει από το σπίτι και πως αυτή είναι η καινούρια σου πραγματικότητα! Και αυτό δε σου αρέσει καθόλου…
Επί χρόνια ξυπνούσες με το άγχος, να τα σηκώσεις για το σχολείο, να φάνε κάτι για πρωινό, (μην πάνε και με άδειο στομάχι να ξεκινήσουν τη μέρα τους!), να βάλεις το πλυντήριο βιαστικά πριν φύγεις για τη δουλειά και να σπάσεις το κεφάλι σου να βρεις τι θα μαγειρέψεις το μεσημέρι. Κατά το απογευματάκι, με μια γουλιά καφέ, ίσα ίσα, να τα τρέξεις στα φροντιστήρια και τις δραστηριότητες κι ανάμεσα… άπλωμα ρούχων , σιδέρωμα, ψώνια, σκούπα κι ουφ! κάποτε έφτανε το βράδυ κι αποκαμωμένη, άραζες στον καναπέ κι έκλεβες χρόνο από τον ύπνο σου για να απολαύσεις λίγη ηρεμία που τόοοοοσο είχες ανάγκη μετά από τόση τρεχάλα…! Πού χρόνος για τον εαυτό σου, πού χρόνος για το σύντροφο, πού χρόνος να σκεφτείς κάτι πέρα από την καθημερινότητα….
Κι έτρεχε ο χρόνος σαν νερό, κι ας πέρναγαν χρόνια χωρίς να το καταλάβεις. Και ξαφνικά (μα εντελώς ξαφνικά σου φάνηκε!!), τα παιδιά φύγανε!!: για σπουδές, για στρατιωτική θητεία, για δουλειά. Μεγάλωσαν! Τα κατάφερες! Ήρθε η ώρα τους και φύγαν – μάλλον ανεπιστρεπτί(ή τουλάχιστον αυτό θα ήταν το σωστό). Και ξυπνάς και δεν χρειάζεται να αγχωθείς πέρα από το τι θες να φορέσεις κι έχεις χρόνο και να πιεις και καφέ, και πλυντήρια δεν έχεις να βάλεις και το μεσημέρι βολεύεσαι/στε και με μια σαλάτα. Πάνε οι φωνές κι οι τσακωμοί κι οι άπειρες σακούλες του σούπερ μάρκετ και τα ατελείωτα πηγαινέλα σε υποχρεώσεις. Τον πρώτο μήνα, ίσως να μην κατάλαβες τόσο τη διαφορά γιατί ήσουν ακόμη στον αναβρασμό της τακτοποίησης και στα τηλέφωνα με τα παιδιά/ι συνεχώς, μέχρι να βρουν τον τρόπο τους κι αυτά, όπου πήγαν. Μετά όμως; Μετά αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα… Και μουδιασμένη δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή να βάλεις τα κλάματα. Γιατί, τα κατάφερες από τη μια: τα μεγάλωσες και τώρα κάνουν το ντεμπούτο τους στην κοινωνία δειλά δειλά, κι αυτό δεν ήταν το ζητούμενο κι η επιτυχία κάθε γονέα; Να βγάλει ανεξάρτητα παιδιά εκεί έξω! Από την άλλη, τόσα χρόνια, συνήθισες αυτή την εντροπία κι αυτές τις προτεραιότητες και τώρα δεν ξέρεις να ζεις μόνη/νος, ή με τον σύντροφό σου. Σαν να ξέχασες τον τρόπο, σαν να μην ξέρεις καν…!
Η μέρα φαίνεται ατέλειωτη κι εσύ οριακά βαριέσαι. Μπορεί ακόμη να νιώθεις πως με όλα αυτά, αποξενώθηκες από τον σύντροφό σου, ακόμη κι από τον ίδιο σου τον εαυτό! Και τι θα κάνεις τώρα;;; Κρίση! Ή ευκαιρία! Διαλέγεις και παίρνεις. Γιατί τώρα είσαι εδώ και τα πράγματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να γυρίσουν πίσω, να κάνεις αυτά που κορόιδευες τόσο καιρό, που τρέχουν οι γονείς πίσω από τα παιδιά σαν τροχοπέδη στην εξέλιξη τους και τα κάνουν εξαρτημένα από τη βοήθειά τους και μιλάνε για τη ζωή των παιδιών τους στον πληθυντικό «πήγαμε, πήραμε, κάναμε, ράναμε!». Όχι όχι! Αυτό δεν είναι λύση. Πρέπει να ανασυνταχθείς, να ανασκουμπωθείς, να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό και τη ζωή σου και να βρεις τα καινούρια πατήματά σου. Έχεις μια ζωή ακόμη μπροστά σου. Σου λείπει η παλιά σου φάση ζωής, το παραδέχεσαι. Ναι, αλλά η ζωή αλλάζει συνεχώς φάσεις και οφείλεις να είσαι ευέλικτος άνθρωπος. Πριν την οικογένεια και τα παιδιά, πώς ζούσες, τι έκανες; Για πιάσε το λίγο από εκει. Μήπως πήγαινες χορό, περπάτημα, κεραμική, μήπως έβγαινες πιο συχνά έξω κι είχες περισσότερους φίλους; Για θυμίσου! Εσύ ήσουν και τότε, εσύ ήσουν κι όταν έτρεχες για τα παιδιά, εσύ είσαι και τώρα!! Να σας επανασυστήσω: Από εδώ εσείς, από εδώ ο εαυτός σας!!Χαίρω πολύ!
Μετά τη φάση λύπης λόγω της απώλειας των παιδιών σου, τα οποία επιτυχώς έφτασες σε φάση ενηλικίωσης, το κλάμα και την ευερεθιστότητα που η φάση αυτή σου προκαλεί, αποφάσισε να ζήσεις μια καινούρια φάση της ζωής σου. Μην αντισταθείς και προσκολληθείς στο «θρήνο» της άδειας σου φωλιάς. Τα πουλιά πέταξαν. Πέταξε κι εσύ! Κι αν δεν τα καταφέρνεις μόνη/ος , ενώ έχουν περάσει μήνες και δεν προσαρμόστηκες, αναζήτησε τη βοήθεια έμπειρων φίλων, ακόμη κι ειδικών(ψυχολόγων). Μίλησε το, διαχειρίσου το!
Η γέννα του καινούριου μπορεί να είναι κάποιες φορές και δύσκολη, αυτό είναι αλήθεια. Είναι όμως και λυτρωτική!
Η φωλιά σου ανήκει!Η φωλιά είσαι εσύ!