Γράφει ο Δημ. Βαρακλιώτης…
Είναι αδιανόητο, σχεδόν προσβλητικό, να μιλάμε για το 2025 και να υπάρχουν ακόμα πόλεις στην Ελλάδα που παραμένουν συγκοινωνιακά αποκλεισμένες.
Τα Φάρσαλα, με τη γεωγραφική τους θέση στο κέντρο της χώρας, δεν έχουν απευθείας δρομολόγιο ΚΤΕΛ προς την Αθήνα.
Κι αν αυτό ακούγεται σαν μια μικρή ταλαιπωρία για όσους δεν το ζουν, για τους κατοίκους είναι καθημερινή οδύσσεια και απόδειξη μιας σκανδαλώδους αδιαφορίας.
Η απουσία λεωφορείου αφήνει το τρένο ως μοναδική λύση. Όμως ποιος μπορεί να μιλήσει σήμερα για τον σιδηρόδρομο χωρίς να ανατριχιάσει;
Μετά το έγκλημα των Τεμπών, η ανασφάλεια κυριαρχεί σε κάθε διαδρομή. Και το πιο πρόσφατο περιστατικό ήρθε να το επιβεβαιώσει με τον χειρότερο τρόπο: Αμαξοστοιχία συγκρούστηκε με κοπάδι προβάτων στις γραμμές.
Tο μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Tο σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ξέφραγο αμπέλι. Όταν οι γραμμές δεν μπορούν να προστατευθούν ούτε από πρόβατα, τι ασφάλεια μπορεί να περιμένει ο επιβάτης;
Για να ταξιδέψουν οι Φαρσαλινοί στην Αθήνα με ΚΤΕΛ, πρέπει να καταφύγουν σε παρακάμψεις: μέσω Λάρισας, μέσω Σοφάδων ή μέσω Καρδίτσας. Μια απλή διαδρομή μετατρέπεται σε ταλαιπωρία με επιπλέον κόστη και χαμένο χρόνο. Σε καμία σοβαρή χώρα δεν θα ήταν ανεκτό μια ολόκληρη πόλη να χρειάζεται τρεις διαφορετικούς δρόμους για να φτάσει στην πρωτεύουσα.
Το πιο εξοργιστικό είναι η στάση των αρμοδίων. Οι εραστές της καρέκλας (τοπικοί και εθνικοί) σιωπούν.
Δεν συγκινούνται ούτε από την ταλαιπωρία των πολιτών, ούτε από το γεγονός πως μια βασική συγκοινωνιακή σύνδεση λείπει από τον χάρτη.
Προτιμούν να κλείνουν τα μάτια, να σφυρίζουν αδιάφορα και να μοιράζουν υποσχέσεις πριν τις εκλογές.
Η απουσία βούλησης είναι κραυγαλέα. Δεν ζητά κανείς χάρη. Ένα καθημερινό απευθείας δρομολόγιο των ΚΤΕΛ από Λάρισα προς την Αθήνα είναι το ελάχιστο που αξίζουν τα Φάρσαλα. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι αυτονόητο δικαίωμα.
Κι όσοι μιλούν για ασύμφορο δρομολόγιο ας σκεφτούν ότι Τα δημόσια μέσα μεταφοράς δεν υπάρχουν για να γεμίζουν τα ταμεία των εταιρειών, αλλά για να υπηρετούν την κοινωνία.
Η συγκοινωνιακή εγκατάλειψη των Φαρσάλων δεν είναι πια θέμα εξυπηρέτησης. Είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου.
Όσο οι πολίτες αναγκάζονται να στοιβάζονται σε τρένα παγίδες, όσο εξαρτώνται από παρακάμψεις και συγκοινωνιακά μπαλώματα, η περιοχή παραμένει εκτεθειμένη σε κινδύνους που καμία κοινωνία δεν θα έπρεπε να αποδέχεται.
Η σιωπή πρέπει να σπάσει τώρα. Γιατί κάθε μέρα που περνά χωρίς λύση, φέρνει πιο κοντά το επόμενο τραγικό πρωτοσέλιδο.