Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Τιμόθεος, την Κυριακή του Αντίπασχα (της ψηλαφήσεως του αναστάντος Κυρίου υπό του αγίου αποστόλου Θωμά) 27 Απριλίου, χοροστάτησε στην ακολουθία του Όρθρου και τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Φαρσάλων.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα με λόγο πίστεως και στηρίξεως, αναφερόμενος στα βαθιά νοήματα της εορτής και στη σωτήρια ομολογία του Αγίου Αποστόλου Θωμά, η οποία επιβεβαιώνει το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου μας.
Στην ομιλία του, τόνισε: «Η σημερινή Κυριακή με την υμνολογία της και με όλα τα νοήματα τα οποία μας διδάσκει, πληροί τις καρδίες των Ορθοδόξων για δύο ουσιαστικά γεγονότα.
Το πρώτον είναι η Κυριακή του Αντιπάσχα, η συμπλήρωση δηλαδή των οκτώ ημερών από την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την οποία όχι μόνο τη σημερινή Κυριακή, αλλά όλες σχεδόν τις Κυριακές του χρόνου προσεγγίζουμε το γεγονός της Αναστάσεως, αλλά η σημερινή Κυριακή ως Κυριακή του εγκαινιασμού, ολοκληρώσεως δηλαδή της εβδομάδος της Διακαινησίμου και τοποθετήσεώς μας εσχατολογικά εις το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, μας δίνει τη δυνατότητα μέσα στην Εκκλησία πάντοτε, αυτό το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού να ανανεώνεται, να επαναδιατυπούται στη ζωή και στις καρδιές των Χριστιανών όλων μας, ανεξαιρέτως, και δι’ αυτού του τρόπου να επιβεβαιώνεται ότι ο Χριστός επάτησε με τον δικό του θάνατο, τον θάνατο τον ανθρώπινο, της φθοράς και της πτώσεως και της αμαρτίας και χάρισε εις ημάς ζωήν την αιώνιον διά της Αναστάσεώς Του. Ανακυκλούται δηλαδή το γεγονός της Αναστάσεως και χαρίζεται σε εμάς για ολόκληρο τον χρόνο, ώστε να βιώνουμε αυτό το γεγονός.
Η σωτήριος ομολογία του Αποστόλου Θωμά, μας επιβεβαιώνει βέβαια το γεγονός της Αναστάσεως, αλλά μέσα στην Εκκλησία παραμένει και αυτό κάτι προσωπικό για τον Απόστολο Θωμά, ξεχωριστό γι’ αυτόν, αλλά και κάτι πολύ ουσιαστικό στο οποίον μας εισβάλλει, αδελφοί μου, όλους μας. Διότι όλοι μας θα θέλαμε να βλέπαμε τον Αναστημένο Κύριό μας. Όμως, από το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα και από την υμνολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτό, όπου αυτήν την Κυριακή αναμνημισκόμαστε την σωτήριον ομολογία του Αποστόλου Θωμά, θα πρέπει να διδαχθούμε κι εμείς με αυτά τα διδάγματα, τα οποία ο Κύριος εδίδαξε τους μαθητές και τον Απόστολο Θωμά, αλλά και ολόκληρη την Εκκλησία.
Το βράδυ της Αναστάσεως, ούσης οψίας, όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, και των θυρών κεκλεισμένων, όπου ήσαν οι μαθητές συγκεντρωμένοι δια τον φόβο των Ιουδαίων, εκεί στον τόπο που έγινε ο Μυστικός Δείπνος και θα γίνει και το γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, στο Υπερώον, έρχεται ο Ιησούς στους δέκα μαθητές, απουσιάζοντος του Θωμά, και μέσα στον φόβο τους, που γι’ αυτό ήταν κλειδωμένοι και κρυμμένοι εξαιτίας των Ιουδαίων, Εκείνος τους λέγει ότι δεν πρέπει να έχετε φόβο. Τους μεταδίδει την αφοβία και κυρίως την ειρήνη στις καρδιές τους. Για να φύγει ο φόβος από την καρδιά μας, θα πρέπει να έχουμε ειρήνη, και όχι αυτήν την ειρήνη που θεωρούμε όλοι μας, εύκολη και την οποία βλέπετε, αγωνίζονται εναγώνια και να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον – τώρα, εκεί, Ουκρανοί, οι Ρώσοι, οι Αμερικάνοι – για να σταματήσει αυτός ο κατατρεγμός και αυτός ο θάνατος, αθώων ανθρώπων θυσιαζομένων δήθεν για την ειρήνη, αλλά την ειρήνη του Θεού, η οποία υπερέχει πάντα νου, είναι πέρα από τα ανθρώπινα πράγματα, τις ιδιοτέλειες και τις μικρότητες και τα διάφορα επιτηδεύματα των ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν στη ζωή τους.
Αυτήν την ειρήνη λοιπόν ο Αναστημένος Χριστός μας μεταδίδει: «Εἰρήνην τὴν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν», τη δική μου ειρήνη σας δίδω. Και πράγματι, η παρουσία του Αναστημένου Χριστού ήταν ειρηνική και μεταξύ των Αποστόλων, αλλά και στους ανθρώπους. Και βέβαια, όταν έρχεται μέσα εις τον χώρο που ευρίσκονταν οι δέκα Απόστολοι, τους λέγει: «Εἰρήνη ὑμῖν», δεν τους μάλωσε επειδή ήταν φοβισμένοι και κλειδωμένοι και προσπαθούσαν έτσι να μην τους πιάσουν οι Ιουδαίοι. Δεν μάλωσε τον Απόστολο Πέτρο που τον αρνήθηκε τρεις φορές λίγο πριν από τον σταυρικό Του θάνατο. Αντιθέτως, μέσα σε μία ουσιαστική, οντολογική κατάσταση της παρουσίας του Αναστημένου Χριστού ανάμεσά τους, τους μεταδίδει την ειρήνη και την αφοβία, την ειρήνη των καρδιών τους. Και είναι πολύ βασικό αυτό, γιατί το είπε και στις μυροφόρες γυναίκες. Πρώτα τους είπε όταν τον είδαν Αναστημένο: «Μη φοβείσθε», και μετά τους έδωσε το μήνυμα της Αναστάσεως. Γιατί; Γιατί, Χριστός και Ανάσταση και φόβος δεν πάνε ποτέ μαζί. Είναι εκ διά μέτρου αντίθετα.
Αυτό λοιπόν θα πρέπει να μάθουμε στη ζωή μας: να αγωνιστούμε να το εντάξουμε στην καρδιά μας, να το κάνουμε κεκτημένο δικό μας μέσα στην καρδιά μας.
Οι άνθρωποι, αυτοί είναι. Δεν αλλάζουν! Πέφτουν, σηκώνονται, ασχημονούν, ειρηνεύουν, αμαρτάνουν, διορθώνονται – μια τέτοια κατάσταση υπάρχει πάντοτε μέσα στη ζωή του αποστατημένου ανθρώπου. Εν αντιθέσει με τον άνθρωπο του Θεού, ο οποίος δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, δεν έχει λόγους να τον επηρεάζουν τα πράγματα και οι ιδιοτέλειες των ανθρώπων και του κόσμου και ζει τον Αναστημένο Χριστό και την ειρήνη του Αναστημένου Χριστού στην καρδιά του.
Μετά από αυτήν τη συνάντηση, οι μαθητές λέγουν στον Θωμά ότι «εωράκαμεν τὸν Κύριον», τον είδαμε, Αναστημένο! Και εκείνος βέβαια, ζήτησε να πεισθεί προσωπικά, να βάλει το χέρι του στην πλευρά την τραυματισμένη του Διδασκάλου και στα πληγωμένα Του χέρια, για να πεισθεί ότι ανέστη όντως ο Κύριος.
Και μεθ’ ημέρας οκτώ, όπως λέγει το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, ξανά στον ίδιο τόπο και με τους ένδεκα τότε μαθητές, έρχεται ο Κύριος και προκαλεί τον Θωμά, όπως θα προκαλούσε και τον καθένα από εμάς, με την ειρήνη της καρδιάς Του, και του λέει: «Ορίστε εδώ είμαι· βάλε τα χέρια σου στην πλευρά μου και στα χέρια μου τα πληγωμένα. Αλλά μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός». Και πού το είπε αυτό; Το είπε στον Θωμά, το είπε στον Απόστολό Του, σε αυτόν που Τον έζησε τρία χρόνια, που Τον άκουσε να κηρύττει, που Τον είδε να θαυματουργεί, που Τον είδε να ανασταίνει ανθρώπους – την κόρη του Ιαείρου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, τον τετραήμερο Λάζαρο. «Μη γίνου άπιστος», του λέει. Μη γίνεσαι άπιστος, σε ποιον; Στον Αναστημένο Χριστό, αλλά αν το σκεφτούμε λίγο περισσότερο, και στους δέκα μαθητές που είδαν πρώτοι τον Αναστημένο Κύριο και ήδη, μετά από το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού, είχαμε τη συγκρότηση της Εκκλησίας. Οι δέκα μαθητές εκείνη την ώρα εκπροσωπούσαν την Εκκλησία του Χριστού. Και λέγει στον Απόστολό Του: «Μη γίνου άπιστος· μην απιστείς σε αυτά που σου είπε ο σύλλογος των μαθητών». Βλέπετε ότι αυτό είναι το διακύβευμα στη ζωή των ανθρώπων για την παρουσία ή μη του Χριστού στη ζωή τους.
Ο Χριστός ανέστη, Τον είδαν οι μαθητές Του. Το επιβεβαίωσαν. Αλλά εμείς πλέον δεν τον βλέπουμε όπως θα θέλαμε όλοι μας να τον δούμε αναστημένο και να συνομιλεί μαζί μας. Αλλά τον βλέπουμε μέσα στην Εκκλησία και κυρίως «ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου», εκεί όπου τεμαχίζεται δηλαδή ο Άρτος και διαμοιράζεται στους πιστούς, στο Σώμα και στο Αίμα Του. Εκεί βλέπουμε πλέον τον Αναστημένο Χριστό. Και όποιος δεν μετέχει στο Μυστήριο της Βασιλείας, που είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, δεν μπορεί να κατανοήσει και να δει και να βιώσει τον Αναστημένο Κύριο και Σωτήρα μας.
Αυτή η υπόδειξη στον Θωμά, είναι η υπόδειξη σε όλους μας. Και αυτό θα πρέπει να το εμπεδώσουμε και να το εγκαταστήσουμε στη ζωή μας: ότι διά της αγάπης εις το πρόσωπο του Αναστημένου Χριστού, διά της πίστεως και της ομολογίας εις το πρόσωπο του Αναστημένου Χριστού, γευόμαστε τον Αναστάντα Κύριο. Και πράγματι, τότε μπορούμε και τις πληγές Του να ψηλαφήσουμε, να αισθανθούμε, να βιώσουμε, αλλά και ολόκληρο τον Χριστό να τον έχουμε στη ζωή μας.
Και τελειώνοντας, όντως μέσα στην καρδιά μας να λέμε: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Αυτό θα είναι το επίτευγμά μας: εάν κατορθώσουμε στη ζωή μας, να πούμε, μέσα από τα έγκατα της καρδιάς μας, πιστεύοντας σε αυτό που λέμε και όχι μόνο με τα χείλη του στόματός μας: «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Το εύχομαι σε όλους και σε όλες, και εσείς να το εύχεστε σε μένα.