Η ελληνική κοινωνία προσπαθεί τις τελευταίες μέρες να αφομοιώσει το σοκ που προκάλεσε η ομολογία του «συζύγου-πρότυπο» στα Γλυκά Νερά ότι τελικά ο ίδιος δολοφόνησε την εικοσάχρονη μητέρα του παιδιού του, ενώ προκειμένου να σκηνοθετήσει τη δήθεν εισβολή αλλοδαπών δεν δίστασε ακόμα και να σκοτώσει τον σκύλο τους, διαπράττοντας ένα δεύτερο στυγερό έγκλημα εις βάρος ακόμα ενός ανυπεράσπιστου πλάσματος. Έτσι κάποιοι αποδεικνύουν τον ανδρισμό τους.
Στον απόηχο δε της ομολογίας αυτού του φρικτού εγκλήματος, παρακολουθούμε μία ανησυχητικών διαστάσεων αντιμετώπιση του θύτη από κυρίαρχα ΜΜΕ, που προσπαθούν να τον «ξεπλύνουν», φτάνοντας στο σημείο να τον αποκαλούν «φερόμενο ως δράστη», τη στιγμή που έχει ομολογήσει.
Είναι προφανές ότι αυτό το ξεκάθαρα σεξιστικό έγκλημα, που έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα γυναικοκτονιών στη χώρα μας, ενώ ταυτόχρονα αποτελείμία από τις πιο αποτρόπαιες γυναικοκτονίες διεθνώς, έφερε στην επιφάνεια όλη τη συσσωρευμένη παθογένεια βαθιά ριζωμένων πατριαρχικών δομών της κοινωνίας μας, την οποία κάποιοι επιμένουν να τροφοδοτούν λυσσαλέα.
Ο δράστης είναι ένας νέος, εύπορος και κοινωνικά καταξιωμένος άνδρας, που ουσιαστικά επιβεβαίωσε πωςτο κίνητρό του ήταν ότι η νεαρή σύζυγός του τού ζήτησε να χωρίσουν. Θεώρησε, δηλαδή, πως αφού δεν θα μπορούσε να παραμείνει «δική του» θα έπρεπε να πάψει να υπάρχει. Πρόκειται για τον ορισμό της έννοιας της γυναικτονίας.
Κι όμως, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας δυσκολεύεται να αναγνωρίσει αυτή την έννοια, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει καμία, έστω υποτυπώδης, μέριμνα από την Πολιτεία προκειμένου να μπουν κάποια όρια σε αρρωστημένες συμπεριφορές και εκφράσεις καιπροκειμένου αυτά τα όρια να αρχίσουν να λειτουργούν ως σημεία αναφοράς στον δημόσιο διάλογο. Γιατί, για παράδειγμα, δεν είναι ακόμα νομικά κατοχυρωμένος ο όρος γυναικοκτονία; Πόσες γυναίκες ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες; Γιατί δεν αναγνωρίζεται ο σεξισμός και ο μισογυνισμός που ξεκάθαρα υποκινεί αυτά τα εγκλήματα; Και γιατί το ΕΣΡ επιτρέπει η «οργή» για το έγκλημα, όσο νομίζαμε ότι το διέπραξαν αλλοδαποί, να μετατρέπεται σε «θλίψη» από κυρίαρχα ΜΜΕ, αφού αποκαλύφθηκε ότι ο δράστης είναι συμπατριώτης μας και το «καλό παιδί» της διπλανής πόρτας;
Η Πολιτεία και οι εκπρόσωποί της είναι δια τους απουσίας τους συνένοχοι σε αυτό το τόσο συχνά επαναλαμβανόμενο έγκλημα κατά του μισού πληθυσμού της Ελλάδας. Και το αποκορύφωμα της τεράστιας ευθύνης που τους βαραίνει είναι η πρόσφατη ψήφιση του νόμου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που δίνει τη δυνατότητα σε βίαιους γονείς – κακά τα ψέματα, σε βίαιους πατεράδες – να διεκδικούν χώρο και χρόνο στην ανατροφή των παιδιών τους. Γιατί, σύμφωνα με τη δήλωση του βουλευτή της ΝΔ Γιάννη Λοβέρδου, ένας άντρας με κακοποιητική συμπεριφορά, δεν σημαίνει πως είναι και κακός πατέρας.
Οφείλουμε ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τα θύματα τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, όπως και την κατοχύρωσή του στον ευρύτερο δημόσιο λόγο. Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, αυτό που πιστεύει στην έμφυλη ισότητα και που έχει βαθύ σεβασμό για τις πανανθρώπινες αξίες, βράζει από θυμό και αγανάκτηση για τα ναρκωμένα αντανακλαστικά μιας κυβέρνησης, που βλέπει τους πολίτες ως μια μάζα, που νομίζει ότι μπορεί να χειραγωγήσει.