Μετά από σχεδόν ένα χρόνο στους ρυθμούς του COVID, όλοι ατομικά και συλλογικά αποζητούμε χαραμάδες «κανονικότητας». Κάτι να μας θυμίζει τις ημέρες της ελευθερίας και να μας δίνει κουράγιο για τις ημέρες της κοινωνικής και οικονομικής απραξίας μας. Έτσι, τις ηλιόλουστες μέρες που απλόχερα μας χαρίζει η πατρίδα μας, τα πάρκα και οι πλατείες, είτε στη Ν.Σμύρνη είτε στη Λάρισα, γεμίζουν κόσμο που αναζητά αγωνιωδώς ένα διάλειμμα από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, μια παύση από την ακινησία, αλλά και μια υπενθύμιση της ζωής προ-COVID. Μπροστά σε αυτες τις εικόνες, κάποιοι ζητούν αυστηρή τήρηση των μέτρων, συνεχείς ελέγχους και πρόστιμα – όπως άλλωστε ορίζει ο νόμος -ενώ άλλοι ζητούν επιείκεια.
Όπως και να έχει, δυο κατηγορίες επαγγελματιών βρέθηκαν από την αρχή στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση του COVID: το υγειονομικό προσωπικό της χώρας μας και η Ελληνική Αστυνομια. Και οι δυο εργάζονται σε δύσκολες υγειονομικά συνθήκες, σε συνεχή ετοιμότητα, οι μεν πρώτοι βλέποντας καθημερινά τον πόνο και τον θάνατο, οι μεν δεύτεροι αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία, την κούραση, την αγανάκτηση, την οργή, την επιθετικότητα, ενίοτε και την επίθεση των πολιτών.
Από όσα είδαμε στη δημοσιότητα, ναι ήταν υπέρμετρη, δυσανάλογη η αντίδραση στο πρώτο συμβάν της Νέας Σμύρνης. Μας ξένισε. Δεν μας ταιριάζει. Η πολιτεία οφείλει συγνώμη σε κάθε θύμα παράνομης βίας από τα όργανά της.
Αυτό που, όμως, λιγότερο συζητάμε στην περίπτωση της Νέας Σμύρνης είναι ότι η πολιτεία οφείλει – κατά τη γνώμη μου- και μια συγνώμη και στον πρώτο αστυνομικό: μια συγνώμη που δεν του έδωσε εκπαίδευση επαρκή και αποτελεσματική για να αντιμετωπίζει κάθε πρόκληση με ψυχραιμία, πού δεν έλεγξε κατά την είσοδο σου Σώμα και, έκτοτε, τακτικά αν μπορεί να ανταπεξέλθει συναισθηματικά και σωματικά στις απαιτήσεις της «πρώτης γραμμής», που δεν τον θωρακίζει θεσμικά απέναντι στην κάθε κάμερα iPhone που «καταγράφει τις σκηνές βίας» και προσκομίζεται ως απόδειξη στο “δικαστήριο” του Facebook. Αλλά και μια συγνώμη που -αναγκαστικά- η Αστυνομια ανέλαβε το έργο, όχι να καταδιώκει εγκληματίες, αλλά να υπενθυμίζει ή και να επιβάλει σε μια ολόκληρη κοινωνία, με όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά, τα μέτρα πρόληψης της διασποράς του ιού .
Για τον λόγο αυτό χαιρετίζω τη στοχευμένη δέσμη μέτρων που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός: ατομικές κάμερες σε κάθε αστυνομικό στα πρότυπα άλλων χωρών, αναβάθμιση των αστυνομικών σπουδών, ενίσχυση των ψυχοτεχνικων τεστ τόσο για την κατάταξη στο Σώμα όσο και κατά τη διάρκεια της θητείας, ειδικός Συνήγορος του Πολίτη για ζητήματα αστυνομικής βίας. Γρήγορα να εφαρμοστούν: είναι προς όφελος και της κοινωνίας και του Σώματος.
Βέβαια, ας μη γελιόμαστε, τα όσα θλιβερά ακολούθησαν στη Νέα Σμύρνη δεν αποτελούν αντίδραση στην αστυνομική βία. Αποτελούν, αντίθετα, εκδήλωση πολιτικής στάσης υπέρ της βίας, υπέρ της αταξίας, ενάντια στην Πολιτεία και τους θεσμούς της. Σε μια περίοδο δύσκολη για όλους, επιχειρείται να μετατραπεί η κούραση της κοινωνίας από την υγειονομική κρίση σε γενικευμένη αντίδραση. Με κλισέ φράσεις του τύπου «η βία φέρνει βία», ταχα δήθεν ως μοιραία και αναπόφευκτη συνέπεια, για να καλύψουν πράξεις εκδίκησης και στυγνά δολοφονικά κίνητρα, απευθύνονται στα πιο πρωτόγονα ανθρώπινα ένστικτα. Λες και είμαστε στη ζούγκλα και όχι στο κέντρο της Αθήνας. Ποιον κοροϊδεύουν και ποιον αλήθεια έχουν πείσει; Ποιος χάνει αν όχι η ίδια η κοινωνία;
Για όσο δρόμο διανύσαμε ως τώρα, για όσα πρέπει ακόμα να γίνουν, ας γυρίσουμε ατομικά και συλλογικά την πλάτη σε όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κούρασή μας. Την ίδια απαίτηση που έχουμε από την Αστυνομια να μην αντιδρά στις προκλήσεις τους, την ίδια απαίτηση πρέπει να έχουμε και από τους εαυτούς μας.
Αθηνά Σιαφαρίκα
Δικηγορος
Πολιτευτής Ν. Λαρισης, ΝΔ