Σε μήνυμα της βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Άννας Βαγενά για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας επισημαίνονται τα εξής:
«Τη φετινή Ημέρα της Γυναίκας νομίζω ότι πρέπει να την αφιερώσουμε στις γυναίκες που τόλμησαν να σπάσουν τη σιωπή και να μιλήσουν για την κακοποίηση που βίωσαν, με πρώτη τη Σοφία Μπεκατώρου, αλλά και όλες τις άλλες γενναίες γυναίκες.
Δεν είναι εύκολο για μία γυναίκα να μιλήσει για τη σεξουαλική κακοποίηση που βίωσε. Δεν είναι εύκολο για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί δεν θέλει η ίδια να ξύσει παλιές πληγές και να βγάλει στην επιφάνεια της ψυχής της και της μνήμης της βαθιά τραύματα. Όλοι μας αποφεύγουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με φαντάσματα του παρελθόντος, που μας στοιχειώνουν.Ύστερα, δεν είναι εύκολο για μία γυναίκα να μιλήσει για σεξουαλική κακοποίηση, γιατί φοβάται – και δικαίως δυστυχώς – ότι η κοινή γνώμη μπορεί να καταδικάσει εκείνη και όχι τον βιαστή της. Γιατί, δυστυχώς, είναι ακόμα ριζωμένες στην κοινωνία μας αντιλήψεις, όπως ότι η γυναίκα φταίει για την κακοποίηση της, γιατί εκείνη την προκάλεσε. Γιατί του «κουνήθηκε», όπως χυδαία και με απίστευτη ευκολία υποστηρίζουν πολλοί, ανάμεσα σε αυτούς ακόμα και γυναίκες, όπως η κ. Λένα Αξιόγλου, πρόεδρος του Συλλόγου Πρόληψης και Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών στη Λάρισα και υποψήφια βουλευτής της ΝΔ.
Δεν είναι εύκολο ακόμα για μία γυναίκα να μιλήσει για τον βιασμό της ή τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη, γιατί θα στιγματιστεί και το στίγμα αυτό θα την ακολουθεί σε όλη της τη ζωή και θα σημαδεύει ίσως ακόμη και τις πιο προσωπικές της σχέσεις, όπως αυτή με τον σύντροφό της.
Για όλους αυτούς τους λόγους οι γυναίκες σιωπούν. Σιωπούν και πνίγουν στην απεγνωσμένη σιωπή τους ακόμα και βιασμούς στο σπίτι, από τους άντρες της οικογένειας, βιασμούς στο σχολείο, βιασμούς στη δουλειά, βιασμούς από τον ίδιο τον σύζυγό τους. Δυστυχώς γίνεται και αυτό. Πόσες γυναίκες τολμούν να εξομολογηθούν ότι έχουν αναγκαστεί να κάνουν έρωτα με τη βία ακόμα και με τον ίδιο τους τον άντρα. Πόσες φορές άντρες, κάτω από την επήρεια αλκοόλ, έχουν κακοποιήσει σωματικά και ψυχικά τις ίδιες τους τις γυναίκες. Αν μιλούσαν οι τοίχοι πολλών υπνοδωματίων σε ταπεινά σπίτια, αλλά και σε σπίτια της «καλής κοινωνίας», σε σπίτια υπεράνω υποψίας, θα έφριττε κανείς από όσα θα άκουγε.
Γι’ αυτό αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όσες τόλμησαν να μιλήσουν, γιατί αυτές οι γυναίκες δικαίωσαν τον ρόλο τους σαν γυναίκες και σαν μάνες και πρέπει να γίνουν παράδειγμα για όλους μας».