Είναι άραγε ευτύχημα ή δυστύχημα που η περίοδος του περιορισμού μας συμπίπτει με την κορυφαία περίοδο της Χριστιανοσύνης; Που αντί να ακούμε τις ψαλμωδίες των παιδικών μας χρόνων, βιώνουμε πολλαπλούς «εγκλεισμούς»; Κι όμως, ίσως τα πνευματικά μηνύματα της περιόδου του Πάσχα είναι πολύτιμη πυξίδα για τη δύσβατη περίοδο που διανύουμε.
Ίσως αυτή είναι μια ευκαιρία οι ευαγγελικοί λόγοι και οι ψαλμοί να γίνουν πραγματικό βίωμα. Να βιώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε μπροστά μας, χωρίς το photoshop των περιοδικών, χωρίς τα παραμορφωτικά «φίλτρα» του Facebook, την ανυπέρβλητη αλήθεια της παροδικής και αδύναμης ανθρώπινης φύσης.
Μήπως αυτή η αναγκαστική, άνωθεν και έξωθεν επιβεβλημένη, «παύση» διαρκείας όλου του κόσμου από το ξέφρενο στροβίλισμά του, μας προετοιμάζει για μια άλλη μεγάλη αλλαγή; Ακριβώς όπως η Ανάσταση του τετραήμερου Λαζάρου προετοίμασε για το Θαύμα των Θαυμάτων, την Ανάσταση του Χριστού και, έτσι, όλης της Ανθρωπότητας; Αυτή τη στιγμή βιώνουμε την πιο ριζική και εντυπωσιακή αλλαγή πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού υποδείγματος, δηλαδή τρόπου δράσης και συμπεριφοράς, σε παγκόσμιο επίπεδο και με άγνωστη διάρκεια.
Σε πολιτικό επίπεδο, γίνεται αντιληπτή η αξία της σοβαρής και υπεύθυνης ηγεσίας, της ηγεσίας που γνωρίζει, αποφασίζει, φέρνει αποτελέσματα και εμπνέει. Για πρώτη φορά δεν έχει σημασία ποιος θα κάνει πιο πολλά και πιο γρήγορα «βολέματα», αλλά ποιος πραγματικά μπορεί να δώσει λύσεις, αλλά και να συμπαρασταθεί ηθικά. Αντίθετα, λαϊκιστές πολιτικοί που αδυνατούν να διαχειρισθούν την κρίση βλέπουν τη δημοτικότητά τους να «κατρακυλά». Από την άλλη, το δόγμα «Ψωνίζω, άρα Υπάρχω» που νοηματοδοτούσε τη ζωή μας, κατέρρευσε εν μία νυκτί. Δεν μπορείς να ψωνίσεις, δεν μπορείς να «ποστάρεις», δεν μπορείς να φτιάξεις μια άλλη διαδικτυακή ζωή, να πάρεις κι άλλα like.
Η κουλτούρα του «αναλώσιμου», του αναλώσιμου ρούχου, της αναλώσιμης σχέσης, της αναλώσιμης ηθικής, δεν έχει πια ερεθίσματα για να τραφεί και να μείνει ακόρεστη. Ούτε κανείς ξέρει πότε θα ανακάμψουν οι αλληλεξαρτώμενες οικονομίες μας από την τωρινή, άλλοτε αδιανόητη, οιονεί κολλεκτιβοποίηση, εξίσωση δηλαδή των εισοδημάτων και συνθηκών διαβίωσης, όλων των ομάδων, όλων των κοινωνιών. Κάθε Ανάσταση προϋποθέτει τον δικό της Θάνατο.
Οι Κινέζοι ονόμασαν τον COVID-19 “Ιό της Αλήθειας”, γιατί αποκαλύπτει τα κενά των κοινωνιών, των κρατών, αλλά και των ατόμων. Η ανθρωπότητα θα μεταμορφωθεί. Ο τωρινός εγκλεισμός μας καλεί να αναζητήσουμε ποιο κομμάτι μας έχει πια πεθάνει, να το αποδεχθούμε και να αλλάξουμε. Το ψυχικό μας «είναι» να Αναστηθεί – ως άλλος Λάζαρος. Ας μην αμφιβάλλουμε όμως: όπως βέβαιος είναι ο Θάνατος για τους Ανθρώπους, βέβαιη είναι και η Ανάσταση! Αυτό άλλωστε είναι το θεμέλιο της Πίστεώς μας. Φέτος δεν θα κάνουμε Ανάσταση στην εκκλησία, αλλά μπορεί αυτή να είναι η πιο ειλικρινής μας Ανά(σ)ταση.
Καλό Πάσχα!
Αθηνά Σιαφαρίκα, Δικηγορος (MJur Oxford), υπ. βουλευτής ΝΔ