Γυρίζουν σε όλη την Ευρώπη, φορώντας παντελόνια καμπάνα, λευκά πουκάμισα και χρωματιστά σακάκια. Πρόκειται για ξυλουργούς, αρτοποιούς και τεχνίτες. Είναι «ταξιδιώτες», ένα απομεινάρι του Μεσαίωνα στη σύγχρονη Ευρώπη – νεαροί άνδρες και τα τελευταία χρόνια και γυναίκες σε μικρότερο όμως ποσοστό, έχοντας τελειώσει την απαιτούμενη κατάρτιση, ταξιδεύουν για να συγκεντρώσουν επαγγελματική εμπειρία, για τρία χρόνια. Οι περισσότεροι προέρχονται από γερμανόφωνες χώρες. Στα χρόνια της εκπαίδευσης τους, δεν τους επιτρέπεται να πάνε σπίτι, να οδηγήσουν ή να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ κατά την διάρκεια της πρακτικής τους, οι ταξιδιώτες έχτισαν τους περισσότερους από τους μεγάλους καθεδρικούς ναούς της Ευρώπης.
Οδηγώντας το πρωί από Λάρισα προς Φάρσαλα, τους πετυχαίνω αρχικά στο χωριό Ζάππειο για πρώτη φορά, μη δίνοντας την απαιτούμενη σημασία, μου μένει στο μυαλό η εικόνα της ασπρόμαυρης φορεσιάς, μη καταφέρνοντας να συγκρατήσω τις λεπτομέρειες της, και έχοντας αρχικά την εντύπωση ότι πρόκειται για μουσικούς. Το μεσημέρι τους πετυχαίνω ξανά λίγο έξω από τα Φάρσαλα, σε ένα βενζινάδικο, στην δυτική έξοδο της πόλης, προς Λαμία. Αυτή την φορά τους παρατηρώ λίγο περισσότερο, αλλά και πάλι δεν σταματώ…Γυρνώντας μετά από μια ώρα, προς την πόλη, αυτή την φορά, οι δυο νεαροί ξανά στο ίδιο σημείο να κάνουν οτοστόπ προς Λαμία. Σταματώ και πιάνω κουβέντα μαζί τους.
Ο Κρίστοφερ και ο Πίος λοιπόν, κατάγονται από την Γερμανία και από την Αυστρία, αντίστοιχα και ανήκουν στους λεγόμενους «Walz» τους «ταξιδιώτες», οι οποίοι μετράνε πολλά χρόνια ιστορίας. Τους τεχνίτες δηλαδή που κάνουν την πρακτική τους εργασία ταξιδεύοντας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο τεχνίτης πρέπει να παραμείνει τουλάχιστον 50 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη του. Όσο διάστημα οι ταξιδιώτες βρίσκονται στον δρόμο, δεν θα πρέπει να πληρώνουν για φαγητό ή καταλύματα και αντ ‘αυτού θα πρέπει να ζουν με την ανταλλαγή εργασίας για την διαμονή τους, ενώ κατά τις καλοκαιρινές μέρες, κοιμούνται συνήθως σε πάρκα και άλλους δημόσιους χώρους. Οι υποψήφιοι εργάτες – ταξιδιώτες δεν θα πρέπει να έχουν χρέη, δεν θα πρέπει να είναι παντρεμένοι και δεν θα πρέπει να είναι μεγαλύτεροι των 30 ετών, έχοντας την πλήρη συγκατάθεση τους, ώστε να παραμείνουν μακριά από το σπίτι τους για όσο χρονικό διάστημα θα χρειαστεί, ώστε να ολοκληρωθεί η πρακτική άσκηση τους, συνήθως δύο ή τρία χρόνια – συν μία ημέρα, αποκομίζοντας εφόδια για την μελλοντική τους εργασία. Οι ταξιδιώτες φέρνουν μαζί τους, ένα ημερολόγιο τσέπης για να γεμίζουν με σφραγίδες από τις πόλεις που επισκέφτηκαν και τις εργασίας που πραγματοποίησαν στην πορεία τους.
«Στην Ελλάδα δεν σταματάνε εύκολα στο δρόμο στο σινιάλο για οτοστόπ», αναφέρει ο Κρίστοφερ στα αγγλικά, και του εξηγώ οτι φοβούνται καθώς εσύ μπορεί να είσαι…εγκληματίας. Γελά και απαντά «μοιάζω εγώ για εγκληματίας». Δεν ξέρω, πιο πολύ για τον πρωταγωνιστή του Breaking Bad τον Τζέσι Πίνκμαν μου μοιάζεις και γελάμε…
Στην συνέχεια μου εξηγεί οτι οι ταξιδιώτες μπορούν εύκολα να αναγνωριστούν στο δρόμο, από την παραδοσιακή τους φορεσιά, γι’ αυτό το λόγο, αλλά και στο πλαίσιο του μακρόχρονου εθίμου φορούν, μαύρο καπέλο, ενώ οι ξυλουργοί όπως εμείς, φοράμε επίσης μαύρο καμπάνα παντελόνι και ένα γιλέκο. Πρέπει να κρατά τον εαυτό του καθαρό, να συμπεριφέρεται με αξιοσέβαστο, φιλικό τρόπο και να ντύνεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να αποφευχθεί κάθε κίνδυνος ώστε να τον περάσουν για κάποιο επίδοξο απατεώνα. Ξεκινούν το ταξίδι τους με ένα συμβολικό ποσό και θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην πατρίδα τους με ακριβώς τα ίδια χρήματα.
Σύμφωνα με το έθιμο, νεαροί άνδρες και γυναίκες που επιθυμούν να γίνουν εργάτες, βρίσκουν κάποιον ήδη στο δρόμο για να τους υποστηρίξει και να βοηθήσει να οργανώσουν το ταξίδι τους. Τη νύχτα πριν από την αναχώρηση από το σπίτι, ένας μελλοντικός τεχνίτης, πραγματοποιεί ένα πάρτι για να αποχαιρετήσει την οικογένεια και τους φίλους. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, γίνεται μια τρύπα στο λοβό του αυτιού του, για να μπει ένα σκουλαρίκι που θα φορά σε όλο το ταξίδι. Το σκουλαρίκι και ένα χρυσό βραχιόλι ήταν σημαντικά για έναν τεχνίτη σε παλαιότερες εποχές, καθώς θα μπορούσαν να ανταλλαχθούν με χρήματα αν χρειαζόταν ή να χρησιμοποιηθούν για κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Κλείνοντας την συζήτηση μας, από τα χιονισμένα Φάρσαλα, με ρώτησαν για την τοπική παράδοση, αναφέροντας τους, στο λιγοστό χρόνο της συνάντησης μας, περιληπτικά για τους Βλάχους, Σαρακατσαναίους, Γκαραγκούνηδες, Ντόπιους και για τους Πρόσφυγες που υπάρχουν στην περιοχή. Οι δυο ταξιδιώτες θα συνέχιζαν τον δρόμο τους προς Αθήνα, με επόμενη στάση τον Δομοκό, χαιρετηθήκαμε, ενώ φεύγοντας με ευχαρίστησαν στην ελληνική διάλεκτο, δείχνοντας έμπρακτα την χαρά τους, για αυτή την συνάντηση. Έτσι, αν συναντήσετε τους ταξιδιώτες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους, να τους καλέσετε για δείπνο, για μια μπύρα ή απλά να δώσετε ένα μικρό χρηματικό ποσό, θα υποστηρίξετε έτσι την μακροζωία μιας ευρωπαϊκής παράδοσης.
Δείτε το βίντεο από τα έθιμα τους
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ