Ένας χρόνος πέρασε από τότε που «έφυγε» ο αγαπημένος μας παππούς, κι όμως η παρουσία του μένει ολοζώντανη μέσα μας.
Θυμόμαστε το χαμόγελο που μας χάριζε μέχρι και τις τελευταίες του ώρες, ακόμα κι αν σπάνια μιλούσε για την ευτυχία.
Θυμόμαστε τη μικρή γροθιά που σήκωνε στον αέρα, ένα νεύμα δύναμης, ακόμα κι αν δεν μιλούσε ποτέ για το θάρρος.
Θυμόμαστε τη ζεστασιά με την οποία κοιτούσε την αγαπημένη του σύντροφο, τη Θυμιούλα, με την οποία μοιράστηκαν 65 χρόνια ζωής, ακόμα κι αν δεν μιλούσε συχνά για την αγάπη.
Γεννήθηκε στη Χαρά Λάρισας και ήταν το μεγαλύτερο από τα επτά παιδιά της οικογένειας· ο πρώτος που ανέλαβε ευθύνες, ο πρώτος που έγινε παράδειγμα για τους νεότερους. Από μικρός έπαιζε λαούτο και κιθάρα, τραγουδώντας στα πανηγύρια πλάι στον πατέρα του, βιολιστή, γεμίζοντας τα Φάρσαλα και τα γύρω χωριά με μουσική και χαρά.
Το 1960 ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την Ευθυμία, και μαζί απέκτησαν δύο κόρες, που με τη σειρά τους τού χάρισαν τέσσερα εγγόνια. Πρόλαβε να δει δύο δισέγγονα, τα οποία λάτρευε και καμάρωνε μέχρι την τελευταία στιγμή.
Έφυγε στα 90 του χρόνια, αφήνοντας πίσω του μια ζωή γεμάτη αγάπη, ήχους από μουσικές και χαρούμενες οικογενειακές στιγμές.
Τελικά, μάθαμε από εκείνον περισσότερα απ’ όσα πίστευε πως μας δίδαξε.
Και τον κουβαλάμε μέσα μας, κάθε μέρα.
Τα παιδιά του
Ζωή
Τασούλα
Αποστόλης
Τα εγγόνια του
Εύη
Γιώργος
Θανάσης
Θωμάς