Οδηγάς τη μηχανή σου με 60-70 χιλιόμετρα την ώρα. Μια στιγμή αφηρημάδας είναι αρκετή για να νιώσεις το σώμα σου να βρίσκει το στηθαίο που χωρίζει το δρόμο στη μέση. Μετά από 200-300 μέτρα συνειδητοποιείς πως ούτε η μηχανή ούτε εσύ έχετε την παραμικρή γρατζουνιά. Όλα μοιάζουν να έχουν πάει καλά, μέχρι που αναφωνείς: «Πού πήγε το πόδι μου;». Αυτή είναι η απαρχή της ιστορίας του Τάσου Κουρδή, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος. Χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς και με μια ψυχραιμία και στωικότητα που του ήταν χρήσιμη την περίοδο που αγωνιζόταν για λογαριασμό του Απόλλωνα Λάρισας, ο πρώην τερματοφύλακας και νυν προπονητής εκκολαπτόμενων γκολκίπερ στην ομάδα της Θεσσαλίας δεν μεμψιμοιρεί ούτε γκρινιάζει. Απλά συνεχίζει να ζει, όπως θα έκανε ακόμη κι αν εκείνη τη μέρα δεν έχανε τίποτα.
Το ατύχημα
Όταν αντιλαμβάνεται την έκπληξη των συνομιλητών του σχεδόν τα χάνει. «Τι να σου πω, μπορεί να είμαι χαζός. Κάποιοι με λένε χαζό. Αλλά εγώ πραγματικά δεν νιώθω πως έγινε κάτι πραγματικά σοβαρό. Έχασα ένα πόδι, αλλά είμαι καλά. Αλήθεια σου λέω», σχολιάζει σχεδόν απολογητικά. Σαν να αισθάνεται τύψεις επειδή μας γκρέμισε την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για τη μοίρα των ανθρώπων που έχουν ραντεβού με το αναπάντεχο που αλλάζει τις ζωές τους.
Οι πρώτοι που ίσως αντιλήφθηκαν τον πέρα από τα συνηθισμένα τρόπο σκέψης του ήταν οι διασώστες του. «Τέσσερα παλικάρια από την αεροπορία εδώ στη Θεσσαλία. Βρέθηκαν κοντά μου σε δευτερόλεπτα», όπως λέει. Που τον άκουσαν με απόλυτη ψυχραιμία να ζητά ένα ρούχο για να δέσει το σημείο του τραυματισμού. Πρώτο μέλημα να σταματήσει η αιμορραγία. «Οι γιατροί είπαν πως αυτό μου έσωσε τη ζωή», προσθέτει. «Ευτυχώς δεν λιποθύμησα, θα μπορούσα να έχω πάθει ανακοπή καρδιάς. Μα όταν θέλεις να ζήσεις σκέφτεσαι τα πάντα», συμπληρώνει. Και τι ήταν το επόμενο πράγμα που σκέφτηκε; «Ότι με βοήθησε ο Άγιος Χαράλαμπος. Δεν ξέρω τι πιστεύεις εσύ, μα εγώ είμαι άνθρωπος της θρησκείας. Πηγαίνω τακτικά στο Άγιο Όρος. Στα 500 μέτρα από το σημείο του ατυχήματος είναι η εκκλησία του Αγίου. Με βοήθησε… Φαντάσου τι θα μπορούσα να έχω πάθει. Δεν θα μιλάγαμε τώρα»…
«Θα αφήσει εποχή»
Να που όμως μιλάμε. Με τη διαφορά πως από το στόμα του δεν βγαίνουν τα τετριμμένα. «Είναι περίπτωση ο τύπος», με είχε προειδοποιήσει ο Νίκος Κορομπίλιας, υπεύθυνος Ακαδημιών του Απόλλωνα Λάρισας κι επομένως άνθρωπος που τον γνωρίζει καλά. «Θα αφήσει εποχή», θα επαναλάβει 2-3 φορές πάνω στην κουβέντα. Ήδη κάποιοι γράφουν πως ίσως θα είναι ο πρώτος προπονητής με προσθετικό μέλος στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί μόλις αυτή περιπέτεια ολοκληρωθεί. «Έχω μπει δυο φορές χειρουργείο και θα ακολουθήσει άλλη μία πριν είναι έτοιμη η κατάσταση για το προσθετικό», λέει ο Τάσος που είναι ήδη κάτοχος διπλώματος UEFA C και σκοπεύει να συνεχίσει να ασχολείται με τις μικρές ηλικίες.
«Ήταν κάτι που το είχα στο μυαλό μου και το έκανα με το που σταμάτησα την καριέρα μου», εξομολογείται ο Τάσος που στα 39 χρόνια του πια, πανηγύρισε με τον Απόλλωνα την άνοδο στη Football League πέρυσι κι ετοιμάστηκε για την υπόλοιπη ζωή του. Τουλάχιστον μέχρι να έρθει η 25η Απριλίου, η μέρα που απείλησε να του κόψει τα όνειρα. Τελικά, το μόνο που κατάφερε ήταν να του πάρει ένα πόδι… «Ένας ακρωτηριασμός είναι ακρωτηριασμός. Καταλαβαίνω πως δεν είναι μικρό πράγμα. Μα να ξέρεις κάτι. Η ζωή δεν σταματάει ποτέ. Ούτε σε περιμένει»…
Ομόκεντρες οικογένειες
Προσπαθείς να καταλάβεις από πού αντλεί ο Τάσος αυτή την αισιοδοξία και την ηρεμία με την οποία αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Πριν φτάσεις σε κάποιο αυθαίρετο συμπέρασμα, έρχεται ο ίδιος να τα ξεδιαλύνει όλα. «Οικογένεια». Αυτή η μαγική λέξη. Οικογένεια. Όπως είναι η δική του. Η γυναίκα του η Βάσω. «Μου έχει σταθεί τόσο πολύ», θα πει γεμάτος συναίσθημα. «Είμαστε δυνατοί όταν είμαστε ενωμένοι» προσθέτει η σύζυγός του. Και τα δυο του παιδιά που κουβαλώντας προφανώς μπόλικο από το dna του, θα βγάλουν φωτογραφία «με το μπαμπά με το ένα πόδι» μόλις δύο μέρες μετά το ατύχημα. Ένα τόσο σοβαρό τροχαίο που κανείς μέσα στο σπίτι δεν αντιμετώπισε σαν τραγωδία…
Οικογένεια για τον Τάσο, όμως, είναι και ο Απόλλων Λάρισας. Η ομάδα στην οποία αγωνίστηκε από την εποχή που έπαιζε στο Α’ τοπικό και ήταν έτοιμη να τον δεχτεί ξανά ως προπονητή. «Τα παιδιά στην Ακαδημία ανησυχούσαν. Ρωτούσαν με αγωνία. Πήγα μετά από μερικές μέρες που κάναμε ένα τουρνουά για το Χαμόγελο του Παιδιού. Τους είπα μην ανησυχείτε, έτσι κι αλλιώς τερματοφύλακας είμαι. Δεν το… χρειάζομαι το πόδι. Κι αν πρέπει να κάνω κανένα σουτ, θα βάλω άλλο»! Οι πιτσιρικάδες μόλις είχαν αποκτήσει ακόμα ένα λόγο για να τον αγαπούν. Και του το έδειξαν ποζάροντας με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, σαν να αποδέχτηκαν πως ένα πόδι λιγότερο ή… περισσότερο δεν αλλάζει πολλά πράγματα στις σχέσεις και τα όνειρα των ανθρώπων.
Και η τρίτη δική του οικογένεια είναι η θρησκεία. Μια σχέση με το ανώτερο, με το Θείο, που για τον Τάσο είναι αμφίδρομη και ουσιαστική. Δεν περιορίζεται στη μοιρολατρική αποδοχή των δεινών ως κάποια δοκιμασία ή τιμωρία, αλλά σαν ένα δομικό στοιχείο, απαραίτητο για τη διατήρηση της εσωτερικής ισορροπίας. Κι αυτό σε τύπους σαν τον Τάσο είναι κάτι που εκπέμπεται αυτόματα, χωρίς κόπο και προσπάθεια. Είναι απλά ένα γεγονός, με τη δική του πεπερασμένη σημασία όπως κάθε τι μη τελεσίδικο και τελειωτικό. «Μου έφεραν ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Τους είπα πως δεν τους χρειάζομαι. Έχω όλα όσα θέλω, δεν νιώθω άσχημα για τίποτα. Δεν θέλω κανένας δίπλα μου να νιώθει άσχημα για τίποτα. Είναι κάτι που έγινε. Δεν σταματάμε», λέει.
Μοιράζοντας και ανταποδίδοντας αγάπη
Σχεδόν με… παράπονο αναφέρεται στην «ταμπέλα του καλού παιδιού» που όπως λέει του έχει κολλήσει η τοπική κοινωνία πολύ πριν το ατύχημα. «Μου έχουν δείξει πολλή αγάπη. Πολλές φορές σκέφτομαι πως δεν ξέρω γιατί. Αλλά αυτό που ξέρω είναι πως μέσα από τις Ακαδημίες έχω την ευκαιρία να επιστρέψω λίγη από αυτή την αγάπη. Είμαι κι εγώ γονιός. Προσπαθώ να μην φωνάζω, να μην προσβάλλω. Θέλω να συνεχίσω να δουλεύω με τα παιδιά», προσθέτει, δείχνοντας πως στο μέλλον δεν θα χρειαστεί το πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού που πριν δύο χρόνια πήρε από το ΤΕΙ.
Το μέλλον θα τον βρει ξανά κοντά σε όσα αγαπάει. Στο ποδόσφαιρο. Στο γήπεδο. Στους πιτσιρικάδες που στο πρόσωπό του μπορούν να βρουν πολλά παραπάνω από έναν προπονητή. Στα τόσα μαθήματα ζωής που είναι σε θέση να δώσει απλά φωνάζοντας «παρών», προσθέτει κι εκείνο του σεβασμού και της ελπίδας. «Δεν μπορώ να ακούω για φρίκη, ακρωτηριασμό και άλλες τέτοιες βαρύγδουπες λέξεις. Στο είπα και πριν. Η ζωή πάει μπροστά και δεν περιμένει», επαναλαμβάνει ο Τάσος που αποκαλύπτει το μόνο πραγματικό πρόβλημα που νιώθει ότι του δημιούργησε το ατύχημα.
«Δεν ξέρω τι χρώμα να είναι το προσθετικό πόδι. Μπλε ο Απόλλων. Αλλά εδώ όλοι είμαστε κι ΑΕΛ, άρα κι ένα βυσσινί. Όμως είμαι και φιλοΑΕΚτζής. Επομένως θα χρειαστούμε κι ένα κιτρινόμαυρο. Με βλέπω να παραγγέλνω τρία κομμάτια, ρε φίλε»!
*Ευχαριστούμε τον υπεύθυνο των Ακαδημιών του Απόλλωνα Λάρισας, Νίκο Κορομπίλια για τις φωτογραφίες και τη βοήθεια.
Πηγή: menshouse.gr