Ο Jeff Hancock είναι από εκείνους τους καθηγητές που τους αρέσει να αναθέτουν στους φοιτητές τους –στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, εν προκειμένω- εργασίες που τους επιτρέπουν πρόσβαση σε βιωματικές εμπειρίες, εμπειρίες που μετά μπορούν να γίνουν αντικείμενο συζήτησης στο αμφιθέατρο. Πριν το 2008, πολλές φορές προκαλούσε τους φοιτητές του να μείνουν μακριά από το διαδίκτυο για ένα 48ωρο και μετά να συζητήσουν τους τρόπους που αυτή η αποχή τους επηρέασε. Όμως, όταν ο Hancock επέστρεψε στη δουλειά μετά από εκπαιδευτική άδεια περίπου ενός έτους, τα πράγματα είχαν αλλάξει.
«Όταν επιχείρησα να προτείνω κάτι αντίστοιχο, υπήρξε πραγματική εξέγερση», λέει ο ίδιος, ο οποίος μεταξύ άλλων μελετά τις ψυχολογικές και κοινωνικές διεργασίες, έτσι όπως διαπλέκονται σε ό,τι αφορά την online επικοινωνία.
«Οι φοιτητές μου δήλωσαν πως η συγκεκριμένη εργασία (σ.σ.: η αποχή από το διαδίκτυο) ήταν ανέφικτη και κυρίως άδικη», εξηγεί. Και η αλήθεια είναι ότι οι φοιτητές τόνισαν ότι το να μείνουν «εκτός» για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο θα τους εμπόδιζε να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους για άλλα μαθήματα, θα κατέστρεφε την κοινωνική τους ζωή και θα έσπερνε την ανησυχία στις οικογένειες και τους φίλους τους, που σίγουρα θα νόμιζαν ότι κάτι κακό τους είχε συμβεί… Ήταν η σειρά του Hancock να υπαναχωρήσει και να ακυρώσει τη δραστηριότητα και να μην επιχειρήσει ξανά κάτι τέτοιο.
«Αυτό έγινε πίσω στο 2009 και τώρα πια με τα κινητά τόσο μέσα στην καθημερινότητα μας, δεν έχω ιδέα πώς θα αντιδρούσαν οι φοιτητές, αν επέμενα στο συγκεκριμένο project. Πιθανότατα θα είχαν μπει στη διαδικασία να με αναφέρουν στον Πρόεδρο του πανεπιστημίου.
Όμως, το ερώτημα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ τώρα που η καθημερινότητα μας είναι η επιτομή της αδιάκοπης συνδεσιμότητας: τι πραγματικά θα συνέβαινε, αν το διαδίκτυο έπαιρνε ρεπό για μια μέρα; Φαίνεται ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν ακριβώς αυτό που φανταζόμαστε.
Μόνο που το διαδίκτυο δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να παραβιαστεί. Θεωρητικά, μπορεί να μας το στερήσουν σε παγκόσμια ή πανεθνική κλίμακα και μάλιστα για ικανό χρονικό διάστημα. Οι κυβερνο-επιθέσεις και οι κακόβουλοι χάκερς μπορούν, έστω και πρόσκαιρα, να το θέσουν «εκτός», απελευθερώνοντας κακόβουλο λογισμικό που μπορεί να βρει τρωτά σημεία στα routers, αυτά, δηλαδή, που επιτρέπουν την απρόσκοπτη λειτουργία του διαδικτύου.
Το 1995, λιγότερο από 1% του παγκόσμιου πληθυσμού βρισκόταν online. Το internet ήταν κάτι σπάνιο, το οποίο χρησιμοποιούσαν κυρίως οι άνθρωποι της Δύσης. Περίπου 20 χρόνια μετά και σήμερα περισσότερο από 3,5 δις ανθρώπων έχουν σύνδεση internet, δηλαδή κάπου οι μισοί απ’ όλους τους ανθρώπους του πλανήτη και φυσικά μιλάμε για έναν αριθμό που συνεχώς αυξάνεται – με ταχύτητα 10 ανθρώπων ανά δευτερόλεπτο. Σύμφωνα με το ερευνητικό κέντρο “Pew”, το 1/5 των Αμερικανών δηλώνει ότι χρησιμοποιεί το διαδίκτυο επί μονίμου βάσεως, ενώ ένα 73% δηλώνει ότι το χρησιμοποιεί τουλάχιστον σε ημερήσια βάση.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο τα μεγέθη είναι περίπου τα ίδια: σύμφωνα με έρευνα του 2016, το 90% των ενηλίκων δήλωναν ότι χρησιμοποιούσαν καθημερινά το ίντερνετ, ενώ οι περισσότεροι προσέθεταν ότι δεν μπορούσαν να φανταστούν τη ζωή του χωρίς αυτό. «Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του καιρού μας είναι ότι οι άνθρωποι θεωρούν το internet δεδομένο – ακόμη δεν κατανοούν τον βαθμό στον οποίο του έχουμε επιτρέψει να εισδύσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας», εξηγεί ο Willian Dutton από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και επίσης συγγραφέας του βιβλίου «Η κοινωνία και το Internet». Όπως λέει ο ίδιος, «δεν διανοούνται καν την περίπτωση του να μην έχουν πρόσβαση σ’ αυτό».
Πηγή: www.lifo.gr